گاهی بی حوصله تر از همیشه دنبال یه گوشه برای فرار کردنی...

فرار از خودت...

فرار از روز های مبهم...

فرار از مه ای که تمام دنیاتو گرفته...

اما مدام میرسی به خودت...به چشم های پریشونت...به لبخندی که میترسه...

این مه تمومی نداره...فرشته نجاتی وجود نداره...

فقط باید دوید...باید دور شد...

اما این سیاره راه فراری نداره...فقط دور خودمون می چرخیم...دوباره بهم میرسیم...دوباره...

من شبیه عسل نیستم...اون دختر کجاست...

تنها حسن اینجا اینه که کسی اینارو نمی خونه...!

و من دوباره شک می کنم به همه ی یقین هایم...

منطق ها...استدلال ها... به تمام بدیهی های این کره خاکی

و من باز هم شک میکنم به انسان ها...

به اینکه چه بلایی سرشان اوردند...

چه شد که تسلیم قانون ها و محدودیت ها شدند...

تسلیم غرور شدند...

و از انچه با تمام وجود می خواستند قاطعانه گذشتند...!

چه شد که دیگر نتوانستیم کسی را پایبند کنیم...

به دوست داشتمان پایبند کنیم...

به شب بخیر هایمان...

به دلواپسی و توجه مان...

به شعر هایمان...

چه شد که ادم ها شدند روح های سرگردانی که مدام می ایند و می روند...

چرا ماندگار نشدیم...

چرا دل نبستیم...

چرا به تقدس عشق حمله شد و به یغما رفت...

از چی ترسیدیم...

چه بلایی سرمان امد که این گونه ترسیدیم...

و شدیم دارکوب هایی که مدام به روح و قلب هم ضربه زدیم...

شدیم معشوقه هایی که تمام شهر را به اتش کشید...

و فرار کرد...

شدیم اشباح سرگردان لابه لای خواب و بیداری...

چرا پایبند نشدیم...

و قانع شدیم به نداشتن...

به نماندن...

به نبوسیدن...

به راستی چه بلایی سر انسان ها امد...؟