آرام بگیر... 

میدانم چقدر خسته ای... میدانم چقدر سرکوبت کردم...

میدانم چه بلایی سر رویاهایت آوردند...

اما همه اش تقصیر من نبود....!

این آن دنیایی که میخواستم نیست... تو آن قلبی که باید باشی نیستی...

تو هم گاهی رهایم کردی... تو هم دست کشیدی از تپش...

یادت نیست؟...

شاید اگر قلب و احساس و روحی در کار نبود هیچ وقت این زخم ها 

را تجربه نمیکردم....این همه درد و بیقراری نبود...

و من معلق شده ام ...در تاریکی که به ظاهر آرامشبخش

است... تاریکی که تمام آنچه میخواهم را دارد...

بی حسی....

و این منصفانه نبود...