حالم خوب نیس...یه حس تنهایی عمیق...انقدر عمیق که انگار قرن هاست تو وجودم نقش بسته...حتی قبل از اینکه متولد شم...

خیلی چیزا تو سرمه که دلم میخواد از دستشون رها شم در عین حال هیچی برا گفتن ندارم...بغض توی گلومه اما اشکی برای ریختن ندارم...

حوصله ای برای نگرانی ندارم...دلم میخواد از اینجا برم...

ولی خب...جایی برای رفتن ندارم...

همیشه فک  میکردم وقتی تو رو داشته باشم چقد حالم خوب میتونه باشه...الانم خوب بودنشو انکار نمیکنم ولی انقدر شکننده شدم که کوچکترین سکوتی میتونه آزارم بده...

شکننده شدنم برمیگرده به اون جهنمی که یه شبه بهم تحمیل شد...

شایدم نه...شاید از قبل زمینه شو داشتم...

میدونی دلم الان چی میخواد...

...